Դիջիպատում

Երբ ուզում էի սկսել դիջիպատումս, կարծում էի ասելիք չեմ ունենա, կարծում էի քիչ եմ աշխատել կամ ձեռքբերումներս այդքան էլ նշանակալից չեն: Սակայն, երբ սկսեցի մտքերս ի մի բերել, հասկացա, որ տարին բավականին բովանդակալից է եղել. չէի մտաբերում, քանի որ գործը արել եմ սիրով , հոգատարությամբ և հետևողականությամբ:
Դիջիպատումս ուզում եմ սկսել բոլորիս համար ամենակարևոր ձեռքբերումով. դա անհետացող պատերն էին: Նրանց եկան փոխարինելու ազատ, արևոտ, լուսավոր ու ընդարձակ տարածքները, որից հետո՝ ապակեպատ լսարանները: Իմ ամենակարևոր ձեռքբերումը  դա «Բակը՝ կրթական միջավայր» նախագծի իրականացումն էր: Մեծ ձեռքբերում եմ համարում նաև ընկեր Քաջիկի հետ խաղաղ, հանգիստ աշխատելը, չեմ կարող չնշել, որ նա մեզ շատ է օգնել իր բազմափորձ խորհուրդներով: Սովորողների հետ միասին համառ աշխատանքի արդյունքում ունեցանք մի չքնաղ վարդանոց, որտեղ կյանք են առել 500-ից ավելի վարդեր և ամեն աշխատանքային առավոտ մեր աչքն են շոյում և էսթետիկական հաճույք պատճառում: Ես իրոք հիացած և ոգևորված եմ այս նախագծով, որովհետև ես երբեք չէի պատկերացնի սեփական բակ, այգի կամ հողամաս չունեցող մեկը, ով երբեք բահ ու փոցխ չի բռնել, նման նախագծի պատասխանատվություն ստանձնի: Այ սա է իսկական ձեռքբերումը: Այս նախագիծը շարունակական է. իմ կարծիքով սա նույնիսկ երկարաժամկետ չի կարելի համարել, քանի որ բնությունը կյանք է , իսկ կյանքը անընդհատ շարունակվում է:
Այս նույն եռանդով սկսելու ենք մեր մարզադաշտերի կանաչապատման, գարնանային շին աշխատանքները , քանի որ կանաչ տարածքներ ունենալը և գորշ ասֆալտից ազատվելը բոլորիս երազանքն է:
2014թ.-ի հանրակրթական Դիջիթեք միջազգային ստուգատեսի պատասխանատու դպրոցը Միջին դպրոցն է , որին շատ լուրջ ենք պատրաստվում և մեզ մաղթում եմ հաջողություն և նորանոր ձեռքբերումներ:
Այս ուսումնական տարում ինձ է վստահվել 7-8-րդ դասարանների կազմակերպչի աշխատանքը, շնորհակալ եմ վստահության համար: Ունեցել ենք բազմաթիվ ուսումնական ճամփորդություններ : Բավական ակտիվ , շնորհալի սովորողների խումբ է, որը առավել պարտավորեցնող է:

Խնդրում և առաջարկում եմ աշխատանքային որակյալ նոր գործիքներ ձեռք բերել

Դասարան առանց պատերի

Վաղուց արդեն արդիական չէ դասարան համարել այն տարածքը, որը ունի չորս պատ, մեկ դուռ և մի քանի պատուհան: Մի՞թե սովորելու համար անհրաժեշտ են պատեր. ամենևին էլ ոչ: «Մխիթար Սեբաստացի» կրթահամալիրը շարունակում է ապացուցել, որ դասապրոցես կարելի է կազմակերպել ամենուր. բակում, պարտեզում, դպրոցի միջանցքներում, թանգարաններում, ամենուրեք, որտեղ կարող են տեղավորվել մի երկու տասնյակ սովորող և ուսուցիչ: Արդեն իրականություն է այն, որ արվեստի պատմության դասերը սովորողները դասավանդողի հետ անցկացնում են թանգարաններում, ցուցահանդեսներում, ուսումնական ճամփորդություններում: Հիմնականում նման դասերը բավականին ժամանակ են պահանջում և այդ իսկ պատճառով, նրանք հիմնականում անցկացվում են շաբաթ օրերին: Նման ճամփորդությունների ժամանակ բացի տեսարժան վայրեր այցելությունները, սովորողները դասավանդողի հետ զբոսնում են քաղաքով, միմյանց հետ ժամանակ անցկացնում, ինչը թույլ է տալիս ոչ ֆորմալ իրավիճակում ավելի լավ ճանաչել միմյանց: Ի դեպ, դասերի նման կազմակերպումը արդեն մի քանի տարի է ինչ ամրագրված է նաև կրթահամալիրի ուսումնական պլաններում: Նման շփման հնարավորություն են տալիս նաև ուսումնա-հասարակական աշխատանքները: Դրանք հիմնականում իրականացվում են դպրոցի պարտեզներում, ներքին և արտաքին բակերում, որտեղ սովորողները դասավանդողի ղեկավարությամբ փորում են հողը, տնկում ծառեր և ծաղիկներ, խնամում դրանք, հետևում մաքրությանը: Նման խնամք են իրականացնում նաև դպրոցի ներսի տարածքում գտնվող թաղարներով բույսերի հանդեպ: Այս ամենը սովորեցնում է նրանց ավելի զգայուն և նրբանկատ լինել շրջակա միջավայրի և առհասարակ բնության հանդեպ: Նման աշխատանքները հաճախ վերածվում են նախագծերի:  Նախագծերի արդյունքում կրթահամալիրը ունեցավ վարդերի պուրակ, գաճաճ թփերի ծառուղի և այլն:

Ահա այս ամենն է ընկած առանց պատերի դասարանի գաղափարի հիմքում, որը դեռևս ամառվանից սկսեց իրագործել Միջին դպրոցը: Քարե միջնապատերը փոխարինվեցին ապակիներով, ընդլայնվեցին դասարանները, ամեն բան պարզ, հստակ, թափանցիկ և լուսավոր դարձավ: Իհարկե, սկզբում փոքր-ինչ անսովոր էր թե՛ սովորողների, և թե՛ դասավանդողների համար: Թվում էր, դասերը միմյանց խանգարելու են, սովորողները շեղվելու են, աղմուկը շատ է լինելու: Եվ իսկապես, առաջին ամիսը դեռ ընտելանալու, սովորելու, հաշտվելու ամիս էր: Անսովոր էր հատկապես նորեկ սովորողների համար, որոնց համար ոչ միայն թափանցիկ դասարաններն էին անսովոր, այլ կրթահամալիրում ամեն բանն էր նորովի, յուրահատուկ: Սակայն, ժամանակը, ձեռք բերած փորձն ու հմտությունները ամեն բան կարգավորեցին: Դասարաններն իրենց նոր կազմակերպման ձևով վերածվեցին դասարան-լաբորատորիաների, իսկ ակումբ-ընթերցասրահը դարձավ ուսուցիչների և սովորողների սիրված հավաքատեղին: Այստեղ են անցնում քննարկումները, բաց դասերն ու սեմինարները: Առանց պատերի միջավայրը դարձավ այս տարվա կրթահամալիրային բացահայտումը, որը որպես նորություն ներկայացվեց աշնանային բաց հավաքին, Արցախից ժամանած հյուրերին, ՀՀ վարչապետին:

                                                                                

Ուսուցման նման կազմակերպումը ավելի դյուրին դարձրեց նաև կազմակերպիչների աշխատանքը, թույլ տալով միաժամանակ հետևել հինգ-վեց դասարանում իրականացվող գործունեությանը, սովորողների կարգապահությանը, տեսնել, թե ինչո՞վ են նրանք զբաղվում դասին, արդյոք ճիշտ են օգտագործում ուսումնական գործիքը, ո՞վ է ներգրավված դասին, ո՞վ ՝ պասիվ:  Կարծում եմ՝ փորձը հաջողված է և երկրորդ կիսամյակը սկսում ենք ավելի վստահ, աշխատանքային ծրագրով և անխոչընդոտ-անպատ միջավայրով, հստակ պատկերացնելով անելիքներն ու խնդիրները: